Το χωρικό και το κοινωνικό είναι αλληλένδετα. Η σχέση ανθρώπου και χώρου όμως δεν είναι ούτε απλή, ούτε σταθερή. Πολυποίκιλοι παράγοντες, πολιτισμικοί, ιστορικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί, ανθρωπολογικοί, ψυχολογικοί, αισθητικοί, βιωματικοί, εσωτερικοί, εξωτερικοί, ποσοτικοί, ποιοτικοί, υλικοί και άυλοι αλληλοεπιδρούν διαμορφώνουν μια ρέουσα και πολύπλοκη κοινωνική πραγματικότητα αποτελούμενη από στρώσεις και αλληλεξαρτώμενες διαδικασίες. Μέσω αυτών καθορίζεται, ρυθμίζεται και νοηματοδοτείται ο χώρος και αντίστοιχα αποκτά νόημα και ταυτότητα ο άνθρωπος. Στην σύγχρονη συνθήκη όμως η εμπειρία του δημόσιου αστικού χώρου είναι γρήγορη, απρόσωπη, συχνά επιφανειακή. Ο δημόσιος αστικός χώρος συχνά εμφανίζεται ως ανοίκειος, οι ταυτίσεις είναι προσωρινές και η μνήμες εφήμερες.
Το μάθημα υιοθετεί την οπτική ενός ήπιου, bottom-up (σε αντιπαράθεση με τον σκληρό, μεγάλης κλίμακας, top-down) μικρής κλίμακας αστικού σχεδιασμού, για την ενεργοποίηση και οικειοποίηση του αστικού δημόσιου χώρου στο πλαίσιο του εφήμερου. Στόχος είναι μέσω της αρχιτεκτονικής και της τέχνης δημιουργία ή, καλύτερα, προετοιμασία πεδίων ενίσχυσης της αλληλεπίδρασης μεταξύ χώρου και ανθρώπου με απώτερο στόχο τη συγκρότηση της τοπικής ταυτότητας και της ενίσχυσης του αισθήματος του ‘’ανήκειν’’ μέσα από την ανάπτυξη ταυτοποιητικών, συναισθηματικών σχέσεων και νοηματοδοτήσεων.
Οι πρακτικές που θα εξεταστούν τοποθετούνται σε δύο διακριτές, αλλά όχι διαχωρισμένες ενότητες, Α) ΚΑΤΑ-ΣΚΕΥΗ και Β) ΚΑΤΑ-ΣΤΑΣΗ. Κατασκευή και κατάσταση, αντικείμενο και συνθήκη, θα αντιμετωπιστούν ως δύο συμπληρωματικές όψεις του αστικού σχεδιασμού. Κοινοί παρονομαστές είναι το εφήμερο, η διαθεματικότητα και ιδιαίτερα ο συνδυασμός αρχιτεκτονικών και καλλιτεχνικών θεωριών και πρακτικών. Αρχικά θα εντρυφήσουμε θεωρητικά, με έρευνα παραδειγμάτων και με μικρές ασκήσεις εφαρμογής στην κάθε μια ενότητα και στη συνέχεια θα τις συνδέσουμε.
Θα εξεταστούν οι ιστορικές καταβολές, το θεωρητικό υπόβαθρο και οι σύγχρονες πρακτικές σχεδιασμού εφήμερων κατασκευών ή και καταστάσεων που τοποθετούνται στον αστικό δημόσιο χώρο στο πλαίσιο δράσεων πολιτιστικού χαρακτήρα (όπως διεθνείς εκθέσεις, θεσμός πολιτιστικής πρωτεύουσας, επετειακοί εορτασμοί, εκθεσιακά περίπτερα, κ.ά.) ή και πέρα από αυτές. Το μάθημα εμπλέκει έννοιες, όπως in situ art, εγκατάσταση, το εφήμερο σε αντιδιαστολή με το διαρκές και το μνημειακό, τον προσδιορισμό της έννοιας της έκθεσης και του μουσείου, χωρίς να παραλείπονται αναφορές στο σώμα, την υλικότητα και το άυλο.